عفاف و پاک‌دامنی ابزاری است که همواره زن برای حفظ موقعیت و ارزش خود در برابر مرد به کار بسته است.
به گزارش
زاهدنیوز، میثم درانی یکی از کارشناسان مذهبی شهرستان زاهدان در یادداشتی نوشت: یکی از ارزش‌های مهم انسانی که خود منشأ بسیاری از فضایل و صفات نیک در فرد و جامعه است، عفت و خویشتن‌داری است.
این عنصر برجستۀ اخلاقی تأثیر بسیاری در رفع ناهنجاری‌های جامعه داشته و از پایه‌های مهم اخلاقی انسان است که موجب تعالی و کمال بشر می‌شود.
در بارۀ واژۀ عفت؛ علما و دانشمندان بسیاری اظهارنظر کرده‌اند که نشان از اهمیت این موضوع دارد. برای درک بهتر از موضوع مطرح شده و پرهیز از تشتت معنا به نظر می‌رسد، نخست باید به‌اختصار دو واژۀ عفّت و حجاب تعریف شود.
«عفاف»، واژه‌ای عربی، به معنای پرهیزگاری، پاک‌دامنی، خودداری از کارهای زشت است.
در کتاب مفردات الفاظ قرآن در بارۀ عفّت آمده است: عفت، حالت نفسانی است که مانع تسلّط شهوت بر انسان می‌گردد، و انسان عفیف، کسی است که با تمرین و تلاش مستمر و پیروزی بر شهوت، به این حالت دست‌یافته باشد.
خواجه نصیرالدین طوسی عفت را جزو فضایل چهارگانه محسوب می‌نماید و عفت را نتیجۀ تهذیب قوۀ شهوانی ذکر کرده و می‌گوید: فضایل چهار بود، اول: تهذیب قوت نظری و آن «حکمت» بود، دوم: تهذیب قوت عملی و آن «عدالت» بود و سوم: تهذیب قوت غضبی و آن «شجاعت» بود و چهارم: تهذیب قوت شهوی و آن «عفت» بود.
در قرآن کریم این واژه در چهار آیه و در معنای گسترده‌تری به‌کاررفته است:
۱. به معنای خودداری‌کردن از تصرف در مال یتیم.
۲. جوانانی که امکان ازدواج ندارند باید عفت و پاک‌دامنی پیشه کنند.
۳. دربارۀ زنان سالخورده است که علی‌رغم این که می‌توانند بدون پوشش چادر باشند، آن را کنار ننهند.
۴. در مورد فقیرانی که از اظهار فقر و درخواست کمک خودداری کنند که هر کس آنان را ببیند گمان می‌کند که آنها بی نیازند.
بنا بر آنچه که گفته شد، عفاف معنای وسیع‌تری از پاک‌دامنی و حفظ از فحشا دارد. عفاف، اغلب نظر به‌اعتدال دارد و انسان عفیف دچار افراط‌وتفریط نمی‌شود. فضیلت عفت به این مطلب مهم اشاره دارد که انسان باید پاسخی منطقی و عقلانی به نیازهای طبیعی خود که مبتنی بر دستورات شرعی و عرفی است بدهد. اگر چنانچه به هر علتی از برآورده‌شدن خواسته‌های منطقی خویش بازماند، خویشتن‌داری کرده و عفت ورزد.
حجاب، واژه‌ای عربی و به معنای منع است و اگر به معنای پوشش گرفته می‌شود برای این است که پوشش مانع دیدن اندام زن می‌شود، براین‌اساس زن محجوب به زنی گفته می‌شود که دارای پوشش باشد.
بنابراین، وقتی از حجاب سخن به میان می‌آید، منظور صرفاً پوشش و تکه‌ای پارچه بر روی سر نیست، بلکه ابعاد حجاب، رفتار و راه‌رفتن، گفتار و پوشش را در برمی‌گیرد و هر زنی که این سه مؤلفه را رعایت کند، می‌توان گفت آن زن بر اساس دستورات شرعی و عرفی رفتار می‌کند.
انتهای خبر/
