به گزارش
زاهدانه ، مهدی رضایی نویسنده گفت: داستان‌های طنز امروزه کمتر به نگارش در می آیند و بیشتر و اکثر داستان های طنز به نسل اول داستان‌نویسی مدرن ایران باز می گردد.
وی افزود: هر چند اسامی داستان های طنز ما در تاریخ ادبیات ایران حک شده است اما داستان‌ها از نظر طنز آنچنان قوی نیستند، امروزه داستان طنزی نمی‌بینم که بخواهم به مطالعه آن بپردازم.
این نویسنده ادامه داد: نمی‌توان داستان‌هایی را که در روزنامه‌ها نوشته می‌شود طنز نامید، اینگونه نوشته‌ها تحت عنوان پاورقی نویسی یاد می‌شود در واقع حتی نمی‌توان دو نویسنده طنز‌نویس را در قشرهای مختلف نام برد.
رضایی عنوان کرد: داستان طنز یک فکر عمیق تری نسبت به سایر داستان ها نیاز دارد و باید جامعه را زیر سوال برد ولی این امر در کشور ما قابل قبول نیست.
وی خاطر نشان کرد: اگر در داستان طنز بخواهید جامعه را از هر منظری نگاه کنید معترضان خود را دارد در فیلم نامه های طنز هر بار قشری از جامعه ناراحت می شود و تاکنون تنها قشری که به فیلم نامه‌های طنز معترض نشده‌اند دارو فروش های ناصر خسرو هستند.
رضایی تصریح کرد: نویسندگان از عواقب نگارش داستان طنز بیم دارند و به همین دلیل به نگارش این گونه داستانی نمی‌پردازند و داستان‌نویسان طنز در صورت فراهم آمدن امکان نقد جامعه به نگارش این گونه داستانی خواهند پرداخت به خاطر همین امر به داستان‌نویسان مطلب نمی‌نویسند.
