به گزارش
زاهدانه، تاکنون برایتان پیش آمده با اینکه از لحاظ جسمانی سالم هستید حتی برای چند ثانیه بر روی ویلچر نشسته باشید؛ آنوقت در آن حالت به قضاوت بپردازید که آیا خیابان هایی با جداول بلند بدون محلی برای گذر معلولان، جوی های کنار خیابان یا سنگ فرش نامناسب پیاده روها، پارک ها، کارت خوان های بانکی، ادارات، بانک ها، مراکز خرید و غیره برای معلولان مناسب است؟
تق تق تق عصایش را همزمان با گام هایش بر زمین می گذارد تا مبادا مانعی سر راهش باشد و باعث افتادنش شود. بعضی وقت ها هم پیش می آید که باید کیلومترها راه طی کند تا راهی برای رد شدن از وسط خیابان پیدا و یا کسی او را از پهنای خیابان رد کند.
نابیناست؛ جایی را نمی بیند با کمک اهالی خانه و همسایه های محل اموراتش را سپری می کند. برای رفتن به بیرون از خانه هزاران مشکل دارد، چگونه از این کوچه و خیابان های پر از چاله چوله عبور کند؟ آیا سالم برمی گردد یا تصادف می کند؟ براستی که ناسازگاری های دنیا، سوهان روح و جسمش شده است.
فاطمه. م به مناسبت روز عصای سفید در گفت وگو با خبرنگار
زاهدانه می گوید: قریب به 30 سال سن دارم؛ در شهر به این بزرگی سهم من ندیدن زیبایی های است که خداوند برای رفاه و آسایش مردم خلق کرده اما چه کسی پاسخ من را می دهد که سهم یک نابینا و معلول از این رفاه و آسایش به چه میزان است؟
وی در این مصاحبه علاوه بر مشکلاتی که خود با آن دست و پنجه نرم می کند از درد دل های دوستانش نیز برایمان می گوید که هیچ مکانی برای بهره مندی معلولان در زاهدان وجود ندارد که قشر معلول هم از آن بهره مند شود.
فاطمه ادامه می دهد: نه خیابان استاندارد شده ای برای گذر معلولان وجود دارد نه تاکسی ها اقدام به جابجایی افراد معلول می کنند، ساختمان های اداری جایگاهی برای رفت و آمد معلولان ندارد و اگر اداره ای هم مکانی در نظر گرفته باشد بسیار نامناسب و کوچک است بگونه ای که رد شدن یک ویلچر هم کار بسیار سختی برای عبور از این مکان ها است.
دستگاه های کارت خوان، ایستگاه های اتوبوس، مراکز خرید و غیره سهم ما معلولان در بهره مندی از این امکانات هیچ است.
وی می گوید: حتی برای حضور در مسجد محله هم با مشکل مواجه می شوم بگونه ای که بارها در مسیر منزل به مسجد بر زمین خورده ام.
این مشکلات تنها برگی از کتاب زندگی فاطمه همان بانوی مومنه محله است که به گفته خودش در کلانشهر جنوب شرق امکاناتی برای رفاه حالش وجود ندارد تا دلش در برابر نامهربانی روزگار با آن آرام گیرد. فقط یاد خداست که این روزها مرهم چشم های نابینا و دل پراز درد فاطمه است.
سخن پایانی:
ماده 2 قانون حمایت از حقوق معلولان می گوید: تمام وزارتخانه ها، سازمان ها، موسسات و شرکت های دولتی و نهادهای عمومی و انقلابی موظفند در طراحی، تولید و احداث ساختمان ها و اماکن عمومی و معابر و وسایل خدماتی به نحوی عمل کنند که امکان دسترسی و بهره مندی از آنها برای معلولان همچون افراد عادی فراهم شود.
پس دیگر جای هیچ بهانه ای نیست، همه باید برای مناسب سازی فضاهای شهری برای استفاده معلولان بسیج شوند، اما تصویری که امروز از فضاها، امکانات و تجهیزات شهری پیش چشم ما قرار دارد، رنگی از وعده هایی که جامه عمل به خود پوشیده، ندارد. موارد ذکر شده مصداقی بر این ادعاست که هنوز جای خالی معلولان در فضاهای شهری، امکانات و تجهیزات عمومی به کار رفته در آن احساس نمی شود و هنوز از شعار تا عمل فاصله زیادی وجود دارد.
انتهای پیام/
