به گزارش
زاهدانه، پنجم خرداد ماه 1343ه ش روز مبارک عید قربان بود. در روستای قلعه نو ،از بخش شهرکی و نارویی شهر زابل، در خانواده ابراهیم راشکی (کشاورز زحمت کش ) فرزندی دیده به جهان گشود. شب تولد نوزاد که سومین فرزند بود ،همه فامیل در خانه ابراهیم جمع شدند تا شاهد مراسم تلقین و نام گذاری باشند. بعد از خواندن اذان و اقامه نام شیرعلی بر او نهاده شد.
در روستای فاقد امکانات رفاهی ( برق، آب آشامیدنی سالم و ...) خانواده «شیرعلی» به دلیل نداشتن زمین زراعی، به سختی روزگار می گذراند؛ حتی مادر« شیرعلی» نیز دوش به دوش همسرش در زمینهای اربابی تلاش می نمود، اما چهره زندگیشان تغییر آنچنان مثبتی نمی نمود.دلخوشی بزرگ خانواده، داشتن سر پناهی بود که از خودشان باشد. زمان می گذشت و بر تعداد اعضای خانواده افزوده می شد، تا اینکه به هشت نفر رسید و به همین نسبت مشکلات زندگی نیز افزایش یافت. بالاخره با هر جان کندن و مشقتی که بود، تلاش بی وقفه اعضای خانواده ثمر داد و آنها صاحب قطعه زمین کشاورزی شدند، اما سایه فقر، همچنان چون بختک بر سینه غم گرفته خانواده سنگینی می کرد.
اوضاع سیاسی حاکم بر آن زمان که دوران حکومت عوامل و دست نشاندگان رژیم ستم خوانین بود، احتیاجی به گفتن ندارد، فقر و بی سوادی بیداد می کرد .
آنچه دل مردمان را گرم نگه می داشت، عشق و علاقه به مبانی دینی و مذهبی بود که آن هم بیشتر با همت خانواده ها و عرق مذهبی افراد در خانه ها و اکثر نمود عمومی آن در مراسم مذهبی محرم، شب های قدر و ... به ظهور می رسید و شاید تنها وسیله ای بود برای فریاد کردن دردها و اندوهها؛ و داد زدن از بیداد حاکم. اما غول فقر پنجه در گلوی بسیاری از خانواده ها افکنده بود .
دلخوشی بزرگ خانواده ها، بعد از توکل به حق و امید بستن به او، نثار محبتهای بی دریغ اعضا نسبت به یکدیگر بود و همین امر، زندگی را با تمام مشکلات برای آنان قابل تحمل می نمود.
پدر« شیرعلی» به همراه فرزند بزرگش برای کارگری ،تابستان ها به «زاهدان» می رفت. در غیاب آنان« شیرعلی» سرپرست خانواده می شد و کارهایی مثل جمع آوری علوفه برای چهار پایان، جمع هیزم و بوته برای پخت و پز، آوردن آب از رود خانه های مجاور و... را انجام می داد.
بالاخره «شیرعلی »به سن مدرسه رفتن رسید و تا کلاس سوم ابتدایی را در دبستان «اسفندیار» روستای« قلعه نو» درس خواند و به عنوان شاگرد ممتاز (به لحاظ درسی و اخلاقی ) مورد توجه معلمان و اولیای مدرسه قرار گرفته و هر سه سال را نماینده کلاسش بود؛ اما فقر نگذاشت خانواده« شیرعلی» در روستای زادگاهش بماند و آنها را مجبور به مهاجرت به« زاهدان» نمود. «شیرعلی» بقیه سالهای ابتدایی را در دبستان« دهخدا» در«زاهدان» ادامه داد و آنجا نیز جزو شاگردان برجسته مدرسه به حساب می آمد. پایان دوره ابتدایی «شیرعلی» همزمان بود با آغاز راهپیمایی های مردم علیه ستم و تبعیض. «شیرعلی» نوجوان با جثه کوچک و لاغر خود، دست در دست پدر و برادران، همدوش دیگر مردم رنجدیده، دل به دریای خروشان معترضین به نظام ستم می سپرد و بغض رنجهای سالیان سال را چون عقده بر سر و روی عمال ستم می ترکاند و آنگونه که در کتاب تاریخ جهان ثبت است، بالاخره آه ها و فریادهای کوخ نشینانی همچون« شیرعلی» در گوشه گوشه کشور، بنیاد ظلم را لرزاند و کاخ ستم را ویران نمود و سایه و شب زندگی را رها کرد و خورشید تابیدن گرفت.
در سال 1358 وارد مدرسه راهنمایی تحصیلی« یعقوب لیث» شد و تابستانها برای کمک به اقتصاد ضعیف خانواده، به کمک پدر که در کوره های آجرپزی مشغول به کار بود، می پرداخت. معصومیتی خاص در چهره و رفتارش وجود داشت. شوخ طبعی، شیرینی و مهربانی و برخورد خوش، از ویژگیهای اخلاقی دیگر او بود که حجب و حیا، پاکدامنی، درستکاری و تواضع و ... را می توان بر آنها افزود. شعور سیاسی اش، در همگامی با انقلابیون متعهد، مطالعه کتب و شرکت در مراسم سخنرانی ها و مناسبتهایی که نشان از مبارزه با استبداد و استکبار داشت، رشد نموده بود؛ اما کار در کنار خانواده را فراموش نمی کرد. تلاش مداوم و شبانه روزی همه اعضای خانواده آنان را قادر ساخت تا بالاخره توانستند در آخر محدوده شهر قطعه زمینی خریده و خانه ای هر چند محقر بسازند.
با وجود تمام مشکلات، درس را عاشقانه خواند. وقتی در کلاس سوم راهنمایی بود، در جمع دانش آموزان ممتاز، توفیق دیدار حضرت امام خمینی (ره) نصیبش شد و آنچنان تحت تاثیر آن دیدار و چهره مصمم و آرام و پدرانه امام قرار گرفته بود که از آن به بعد، ضمن یاد آوری از آن دیدار به عنوان بهترین خاطره زندگی اش، با شنیدن نام امام اشک در چشمانش حلقه می زد.
پس از پایان کاملا موفقیت آمیز دوره راهنمایی، در مهر ماه 1361 مشغول به تحصیل در دبیرستان «امام خمینی»در« زاهدان» گردید؛ اما به خاطر وارد شدن به دانشگاه عشق، تحصیلات مرسوم و کلاسیک را رها کرد. شیوه خوب درس خواندن را که با خون و گوشت او در آمیخته بود به عنوان یک سنت در مدرسه عالی (دانشگاه جبهه) که در آن ثبت نام نموده بود، نیز ادامه داد و بالاخره توانست با بهترین نمره ها از آنجا فارغ التحصیل شده و فارغ البال، به سوی استاد الاساتید، مربی جهان، پر کشیده و سفر کند.
شیرعلی راشکی همیشه ارادت خاصی نسبت به ائمه اطهار(علیه السلام) و بخصوص امیرالمومنین (علیه السلام) داشت و همواره میگفت افتخارم این است که نامم علی است ، شهید بیشتراوقات فراقت خود را صرف همکاری با انجمن اسلامی و بسیج می کرد او در طول دوران تحصیل موفق شده بود حدود 6 الی 7 بار به جبهه های حق علیه باطل اعزام گردد و در عملیات های متعددی شرکت جست .شهید در طول اعزامهایی که به منطقه داشته و با وجود توانایی وشجاعت هایی که ازخود نشان داده بود در طول مدت حضورش در جبهه به سمتهای گوناگونی تعیین شده بود ، در گردان 408 فرمانده دسته غواص مالک اشتر بود و آخرین سمت وی فرماندهی گروهان سوم گردان 410 امام حسین (عللیه السلام ) لشکر 41 ثارالله بود ، شهید در مدتی که در جبهه ها حضور داشت چندین بار دچار مجروحیت و مسمومیت شیمیایی شده بود ، ایشان در آخرین بار که به مرخصی آمده بود به خانواده خود چنین گفته بود (این ساک واین لباسها این دفعه بدون صاحب می آیند وچنین شد) و سرانجام در سال 1365 درعملیات کربلای 4 در منطقه شلمچه شهید و مفقود گردید ، جسد مطهرش پس از 2 سال در نیزارهای ساحل اروند رود شناسایی و به شهرستان زاهدان انتقال و در مزار شهدای این شهر به خاک سپرده شد.
شیرعلی راشکی بزگترین آرزویش این بود که شهید شود .
زمانی که می شنید یکی از همرزمان و دوستانش به شهادت رسیده ، تا چند زوز ناراحت و غمگین می شد .
علاوه بر اندوهی که به طور طبیعی از شهادت دوستان داشت ، می گفت : " ناراحتی من به خاطر شهادت دوستانم نیست ، بلکه از این جهت ناراحنم که آنها رفتند و من جا ماندم"
فرازی از وصیتنامه شهید:و شما برادران عزیزم ! سلاح من فرمان خمینی ، فشنگش ، زبان خمینی وشلیکش ، بر قلب دشمن خمینی ، و خودم سربازی کوچک در جمع سربازان خمینی ، سلاحم را برگیرید و ماشه اش را بچکانید و به دشمن امان ندهید.
روحش شاد
برای شادی روح شهداءصلوات
