تاثیر نتایج انتخابات میاندوره ای آمریکا بر مذاکرات هسته‌ای ایران/ دستیابی به توافق بسیار دشوارتر شده است
پایگاه اینترنتی گلف نیوز در گزارشی به قلم "گوردون روبیسون" نوشت: سؤال مهم پیش روی آمریکا با گذشت یک هفته از انتخابات میاندوره ای کنگره، این است که باراک اوباما، رئیس جمهور، و کنگره که هم اکنون هر دو بخش آن (سنا و مجلس نمایندگان) در کنترل جمهوریخواهان است، چگونه با یکدیگر کنار خواهند آمد؟
تاریخ انتشار : شنبه ۲۴ آبان ۱۳۹۳ ساعت ۰۲:۲۵
به گزارش زاهدانه ، دیدگاه خوش بینانه این است که حزب جمهوریخواه در حال حاضر انگیزه قوی برای این دارد که ثابت کند تنها قابلیتش مانع‌تراشی نیست و توانمندی اداره امور را نیز دارد. دیدگاه بدبینانه این است که اعضای جدید جمهوریخواه کنگره حتی از اعضای جمهوریخواه قبلی نیز افراطی‌تر هستند و بسیاری از آنان با وعده مخالفت با همه اقدامات اوباما در انتخابات پیروز شده اند. سران جمهوریخواهان در طول هفته گذشته بارها و بارها اعلام کرده اند حالا که هم کنترل سنا و هم مجلس نمایندگان را در اختیار دارند، قوانین متعددی تصویب خواهند کرد. این امر -تصویب قوانین متعدد- در واقع به منزله اداره امور و زمامداری است. آنها به این واقعیت اشاره نکرده اند که که بسیاری -در واقع بخش عمده- قوانینی که قصد تصویب آن را دارند، قوانینی است که اوباما تمایلی به امضای آنها نخواهد داشت.
با توجه به بحث های هفته گذشته در واشنگتن، می توان اینگونه نتیجه گیری کرد که هر دو حزب دموکرات و جمهوریخواه سرگرم ارزیابی تاثیر نتایج انتخابات میاندوره ای اخیر کنگره بر انتخابات ریاست جمهوری سال 2016 هستند. شاید تعجب آور باشد که احتمالاً سیاست آمریکا در خاورمیانه، به جز در یک مورد استثنایی، در مقایسه با دیگر مسائل سیاست خارجی، از انتخابات میاندوره ای کنگره کمتر تاثیر خواهد پذیرفت. قرار گرفتن سنا در کنترل جمهوریخواهان به معنای دشوارتر شدن تایید سفرا و دیگر مقامات بلندپایه دولت اوباما خواهد بود، اما در بسیاری از زمینه ها - همچون اقدام نظامی علیه داعش- اراده شاخه اجرایی (خوب یا بد) نسبتاً به قوت خود باقی خواهد ماند. در مورد تاثیر نتایج انتخابات میاندوره ای اخیر بر روند صلح خاورمیانه نیز باید گفت با توجه به اینکه کنگره آمریکا همواره طرفدار اسرائیل بوده است، تاثیر مستقیم نتایج انتخابات بر روند صلح اسرائیلی ها و فلسطینی ها احتمالاً جزئی خواهد بود.
کار زمانی دشوارتر می شود که مسئله ایران مطرح می شود. رئوس کلی توافق بین گروه پنج به علاوه که آمریکا در راس آن قرار دارد، و ایران بر سر برنامه هسته ای این کشور روشن است: ایران بخش عمده فعالیت های هسته ای خود را کنار خواهد گذاشت، و میزان پایبندیش به هر گونه توافق تحت نظارت قرار گیرد. در مقابل غرب، بویژه آمریکا، بسیاری از تحریم هایی را که علیه ایران اعمال کرده است، لغو خواهد کرد. (مذاکرات دو روزه در مسقط، پایتخت عمان در جهت دستیابی به توافق هسته ای فراگیر هیچ پیشرفتی نداشت.)
از زمان آغاز دور فعالی مذاکرات هسته ای از حدود یک سال پیش تاکنون، نگرانی اصلی دولت اوباما، کنگره بوده است. بسیاری از اعضای کنگره با هر گونه توافق هسته ای که به منزله تسلیم کامل ایران نیست، مخالفند. این گروه از مخالفان -که گروه کوچکی نیست و شامل اعضای هر دو حزب جمهوریخواه و دموکرات است- بارها تلاش کرده است با اعمال تحریم های جدید علیه ایران، مذاکرات هسته ای را از مسیر خود منحرف کند. کسانی که معتقدند اوباما هرگز چنین قانونی (اعمال تحریم های جدید علیه ایران) را امضا نخواهد کرد، این موضوع را فراموش کرده اند که به موجب نظام سیاسی آمریکا، می توان قوانین جدید را به عنوان اصلاحیه قوانین دیگر تصویب کرد. اگر اصلاحیه یک قانون که شامل تحریم های جدید علیه ایران است و اوباما باید آن را امضا کند (مانند قانون افزایش سقف بدهی دولت یا پرداخت دستمزد نظامیان)، چاره ای برای اوباما باقی نخواهد ماند.
تاکنون کنترل دموکرات ها بر سنا مانع از بروز چنین چیزی شده بود. هری رید، رهبر اکثریت دموکرات سنا که به زودی از این سمت کنار می رود، اجازه بحث درباره هیچ قانون جدید مربوط به تحریم ها را در صحن سنا نداد. این در حالی بود که برخی از حامیان سرسخت تحریم های سختگیرانه تر و جدید اعضای قدرتمند حزب خود وی (و اوباما) بودند. دو ماه دیگر، هری رید عضو اقلیت دموکرات سنا خواهد بود، و میچ مک کانل، رهبر اکثریت جمهوریخواه سنا روی کار خواهد آمد؛ کسی که هیچ انگیزه ای برای حمایت از اوباما یا کمک به پیشرفت مذاکرات متزلزل نخواهد داشت.
این صرفا مشکل کوتاه مدت است. اگر گروه 1+5 و ایرانی‌ها به توافق دست یابند، به طور قطع آمریکایی ها باید تحریم هایی را که علیه این کشور اعمال کرده اند کاهش دهند. اوباما قادر است با صدور حکم اجرایی، بخشی از این تحریم‌ها را کاهش دهد، اما کاهش بخش عمده تحریم ها مستلزم موافقت کنگره است.
دستیابی به توافق هسته ای با ایران هنوز امکان پذیر است، اما اگر بخواهیم صادق باشیم، باید اذعان کرد که دستیابی به توافق بسیار دشوارتر شده است. از دیرباز راه برخورد با چنین مشکلی، مشارکت دادن مخالفان سیاسی یک طرف در مذاکرات بوده است -مطلع کردن آنها از جزئیات، شنیدن دیدگاههایشان و متقاعد کردن آنها در این خصوص که در نتیجه مذاکرات سهم دارند-. اما اتخاذ این رویکرد در صورتی در آمریکا کارگر بود که دموکرات‌ها نسبتاً محافظه کار و جمهوریخواهان نسبتاً لیبرال بودند.
انتهای پیام/
