اوباما دوباره گرفتار شده است. اين روزها در حالي که منتقدان او در حال متهم کردنش به سستي در 2 پرونده سوريه و اوکراين بودند، ناگهان عراق نيز از کنترل خارج شده است. حالا همه سخنراني يک ماه پيش او در وست پوينت را به سخره مي گيرند که از برخي پيشينيانش به خاطر اشتياق فراوان به ماجراجويي هاي نظامي بدون درنظر گرفتن عواقب آن انتقاد کرده بود. البته باراک اوباما باز هم اصرار دارد که ارتش آمريکا را درگير در عراق نمي کند. اما فشارهاي داخلي منتقدان محافظه کار آنچنان است که حتي برخي سناتورهاي دموکرات را هم در حمايت از رويکرد اوباما مردد کرده است. آيا باراک اوباما دستور مداخله ضدتروريسم مي دهد؟ سياست دولت کنوني آمريکا در قبال عراق چيست؟
براي اين که بتوانيم درکي از سياست احتمالي اوباما در شرايط کنوني عراق به دست بياوريم، همين ابتدا بايد تکليف يک سناريوي بدبينانه را مشخص کنيم. آيا دولت آمريکا واقعا از حمله سهمگين و همه جانبه داعش غافلگير شده است؟ آيا آمريکايي ها از برنامه داعش براي اشغال موصل، دومين شهر بزرگ عراق خبر نداشته اند؟ هنوز نمي توان پاسخ روشني به اين پرسش داد. پرسشي که داخل آمريکا نيز وجود دارد. مايکل ليتر (Michael Leiter) که از مسئولان مبارزه با تروريسم در هر 2 دولت بوش و اوباما بوده است، مي گويد: «من نمي دانم اين يک اشتباه تاکتيکي و يا يک اشتباه اطلاعاتي بوده است» مرور گذشته نيز به اين شک و ترديد دامن مي زند. داعش در سال 2006 اعلام وجود کرده است. در حال 2007 بيانيه داده که به دنبال استيلاي کامل بر عراق است. در سال 2012 سازمان ملل درباره خطر داعش هشدار جدي داده است. اين گروه در ژانويه همين امسال فلوجه را اشغال کرده است. يک ماه بعد در فوريه امسال ژنرال مايکل تي.ولين يک مسئول عالي رتبه در سازمان اطلاعات نظامي در مقابل کنگره آمريکا اعلام کرده است که داعش ممکن است تلاش کند تا اراضي را در عراق و سوريه تحت تصرف خود درآورد. بنابراين بايد بپذيريم که احتمال اطلاع آمريکايي ها از برنامه داعش اصلا دور از ذهن نيست. با اين حال و با وجود اين نمونه ها فرض را بر اين مي گذاريم که دولت اوباما از اين حمله مطلع نبوده و يا در زمينه سازي نقشي نداشته است.
اگر اينچنين باشد، بار ديگر اين پرسش مطرح مي شود که تصميم اوباما درباره مداخله چه خواهد بود؟ او همان کسي است که در رقابت هاي انتخاباتي سال 2008 وعده داد که پاي آمريکا را از باتلاق عراق بيرون بکشد. در سال 2011 نيز با وجود ناکامي در قانع کردن دولت عراق براي امضاي توافقنامه امنيتي استراتژيک با آمريکا، ارتش ايالات متحده را از خاک عراق بيرون کشيد. يک ماه پيش نيز در وست پوينت از دکترين خودش براي نيفتادن در دام ماجراجويي هاي نظامي دفاع کرده است. جمعه گذشته بار ديگر اصرار کرده است که از ارتش آمريکا براي تامين امنيت عراق هزينه نمي کند.
بااين حال او و جان کري، وزير خارجه اش در انتقاد از دولت نوري مالکي هم ابايي نداشته اند. آن ها دولت عراق را به فساد، ناکارآمدي و ضعف متهم مي کنند. رئيس جمهور آمريکا همزمان بر 2 گزاره در کنار هم تاکيد کرده است: لزوم حل بحران از طريق ديپلماسي و لزوم ايجاد يک حاکميت فراگير. به بيان روشن تر رئيس جمهور آمريکا از ايران کمک مي خواهد تا از طريق ايجاد آن چه يک حاکميت فراگير توصيف مي کند، امنيت را به عراق بازگرداند. تلاش براي فشار به ايران و دولت مالکي براي امضاي توافقنامه استراتژيک امنيتي با هدف ايجاد پايگاه هاي آمريکايي در عراق مشابه آن چه پس از جنگ جهاني دوم در اروپا رخ داد، نيز دور از ذهن نيست. اما از ديد آمريکا آيا موضوع ديپلماسي و همکاري امنيتي، فقط به مقابله با تروريسم القاعده و داعش در عراق محدود خواهد شد؟ بدون شک اين طور نيست. اين همکاري بايد از تلاش براي دفع ضرر داعش فراتر برود. از ياد نبريم که باراک اوباما در سخنراني وست پوينت علاوه بر رد ماجراجويي نظامي، بر لزوم انتقال سيستماتيک قدرت در کشورها سخن گفته است. بنابراين منطقي است اگر از دولت آمريکا انتظار داشته باشيم که با تحريک قوم و قبيله هاي عراقي قواعد بازي سياسي را بياموزد و با فشار بر دولت مالکي تلاش کند بازي تا حدي باخته در زمين سياسي عراق را با وارد کردن بازيگران جديد به نفع خود تغيير دهد.
در تماشاي بازي فوتبال، ميليونها و گاهي ميلياردها انسان براي زندگي فردي و اجتماعي خود پند مي گيرند و اين مي تواند به عنوان يك فرصت ممتاز فرهنگي مورد توجه و برنامه ريزي قرار گيرد.ضوابط حاكم بر فوتبال براي داور (مجري قانون) به شدت احترام قائل است و تصميم او را بدون برو برگرد، لازم الاتباع مي داند و هيچكس نمي تواند در حين بازي تصميم داور را ناديده بگيرد. هر بازيكني كه قانون شكني كند اخطار مي گيرد و ممكن است از بازي اخراج شود و اين يك مسئله پذيرفته شده و بديهي است. چنين بازيكني با ماجراجويي و بلوا نمي تواند به بازي برگردد و بازي را هم به خاطر او متوقف نمي كنند و اگر باشگاهي طرفداران خود را تحريك و قشون كشي كند، مشمول جريمه هاي سنگين تر و گاهي محروميت دائم از مسابقات و رقابتها مي گردد. يكي ديگر از عواملي كه مسابقات ورزشي و خصوصا فوتبال را در رقابت هاي ملي و بين المللي جذاب و پربيننده كرده است، زمينه سازي آن براي تقويت هويت ملي و مباهات به درخشش تيم و كسب رتبه هاي ممتاز و قهرماني و به اهتزاز در آمدن پرچم و پخش سرود ملي كشور و جلب توجه افكار عمومي ملل جهان به آن است.
به جز كشور ما كه برخي از بازيكنان «مناسب تشخيص داده شده » براي تيم ملي، سرود ملي خود را نمي دانند و نمي خوانند! بازيكنان ساير كشورها غالبا در موقع پخش سرود ملي كشور خود با تمام احساس و هيجان همخواني مي كنند. اين روزها كه مسابقات فوتبال جام جهاني برزيل پخش مي شود شاهد هستيم نه تنها بازيكنان و مربيان و تماشاگران طرفدار آنان، كه مسئولان عالي كشورشان نيز كه به تماشاي مسابقه آمد ه اند، در جايگاه خود بر پا مي ايستند و بدون اينكه براي خود عيب بدانند سرود ملي كشورشان را خيلي جدي همخواني مي كنند.سرود ملي هر كشور نماد همبستگي، هم انديشي و وحدت ملي است و چرا در كشور ما خيلي جدي گرفته نمي شود بايد مسئوليت آن را برعهده كساني گذاشت كه در جايگاه الگو و به عنوان شخصيت مرجع شناخته مي شوند.و البته نظام مديريت سكولار ورزش كشور نيز كه در برنامه‌ريزي و راهبري ورزش همه نقش خود را در حد «كارگري» براي فدراسيون‌هاي بين‌المللي تعريف كرده است (1)، مسئوليت جدي‌تري دارند و بايد از آنان پرسيده شود چرا كار كردهاي يك فدراسيون يا هيئت ورزشي در نظام جمهوري اسلامي هيچ وجه تمايزي با كار كرد فدراسيون مشابه در كشورهاي سكولار ندارد؟!
چرا در ستادهاي اجرايي كه براي برنامه‌ريزي و اعزام تيم ملي رشته‌هاي مختلف ورزشي به مسابقات آسيايي و يا جهاني و المپيك تشكيل مي‌شود به جز حوزه فرهنگ از همه حوزه‌هاي ديگر براي عضويت و حضور در ستاد دعوت مي‌شود؟اگر مديران ورزشي ما در برابر فدراسيون‌هاي بين‌المللي از اعتماد به نفس و خود باوري و احساس هويت اسلامي، ايراني و انقلابي برخوردار باشند، مواضع فرهنگي و اهداف تربيتي رشته ورزشي خود را تدوين مي‌كنند و در گفتگوي با آنان مطرح و مطالبه مي‌نمايند كه البته در سال‌هاي گذشته در موارد بسيار نادري اتفاق افتاد و نشان داد كه برخلاف آنچه ادعا مي‌شود، امر محالي نيست. ولي شرايط در سال‌هاي اخير همه جا اينگونه نبود شايد اشاره به اقدام خيانت‌بار برخي از روساي همين موسسات عمومي غيردولتي ورزشي باورپذير نباشد كه براي چند ماه به تاخير انداختن انتخابات تعيين رئيس جديد، و مدتي بيشتر تمتع از حياط خلوت مالي موسسه خود اقدام به گزارش براي نهاد بين‌المللي ورزشي در مورد وجود جاي پاي نظارت يا دخالت دولت در اساسنامه و لزوم اصلاح آن نمودند تا بتوانند نامه و مجوز تاخير در انتخابات تعيين رئيس را تا زمان اصلاح اساسنامه به نفع اشراف مطلق و بدون متنازع كارفرماي غربي، دريافت كنند!! و متاسفانه يكي دو نماينده هم آگاهانه يا ناآگاهانه با مصاحبه عليه وزير وقت براينگونه اصلاح فرمايشي، پافشاري مي‌كردند! كه آثار آن در رسانه‌ها ثبت شده و موجود است.
در مورد ديگري كه رئيس فدراسيوني به خاطر بي‌تدبيري و به كار گيري فردي بي‌كفايت براي سرپرستي تيم ملي و اعزام به خارج كشور ورزشكاران را در معرض سوءاستفاده بيگانگان قرار مي‌دهد و به همين دليل بركنار مي‌گردد، بلافاصله توسط برنامه ورزشي يكي از شبكه‌هاي سيما (و ان‌شاءالله بدون دريافت هرگونه وجهي) مورد حمايت واقع شده با دعوت به برنامه تلويزيوني زنده با پررويي و جسارت و براي تحريك افكار عمومي تلويحا احتمال تعليق اين رشته ورزشي از طريق گزارش بركناري خود به فدراسيون بين‌المللي مربوط، را مطرح مي‌كند و رسانه ملي نيز از چنين فرد مقصري يك قهرمان مي‌سازد!نظام فعلي تعيين روساي موسسات ورزشي، نوعا بده بستان‌هاي پشت صحنه را مبناي انتخاب قرار مي‌دهد، چون رئيس يك فدراسيون مي‌تواند نقطه اميدي براي دوستان و همكاران باشد و در زندگي آنها رونق ايجاد كند!مسابقاتي كه مي‌تواند فرصتي پندآموز براي زندگي بازيكنان و تماشاگران باشد، تحت تاثير چنين مديريت‌هايي غافل از ظرفيت‌هاي فرهنگي تربيتي بازي‌ها، به نمايشي از رفتارهاي خشونت‌آميز، غيراخلاقي و همراه با ناديده گرفتن حقوق تيم رقيب و مقابله با ارزش‌هاي فرهنگي تبديل مي‌گردد!
البته رفتار زيباي بعضي از بازيكنان كه بعد از گل زدن دست سپاس و نگاه نيايش به آسمان بلند مي‌كنند و با سر به سجده شكر گذاشتن منشا اصلي موفقيت خود را اعلام مي‌كنند يا محبت و مودت به معصومين (ع) را ابراز مي‌كنند ربطي به نظام مديريتي فدراسيون‌ها و سازمان ليگ ندارد و ناشي از اراده شخصي و تربيت صحيح خانوادگي آنان است. چرا كه گاهي به خاطر پايبندي به ارزش‌هاي فرهنگي خود از سوي نمايندگان فدراسيون‌هاي بين‌المللي جريمه هم شده‌اند!!
فيفا كه هر اقدام فرهنگي ما را انگ سياسي مي‌زند و با آن مقابله مي‌كند و در مواردي با گستاخي جمله امام خميني (ره) را كه به مناسبت دهه مبارك فجر در استاديوم آزادي تهران نصب شده بود توسط نماينده خود پايين آوردند! خودشان تحت عنوان يك انتخاب فرمايشي و نمايشي، شاهزاده‌اي از خاندان ديكتاتور و شكنجه‌گر حاكم بر يكي از كشورهاي جنوب خليج‌فارس را با هدف نجات آنها از انزواي سياسي و البته با دريافت مراحم ويژه به عنوان رئيس كنفدراسيون آسيايي فوتبال تعيين مي‌كنند و چنين اقدامي اصلا نبايد سياسي تلقي شود!! و يا اينكه در مسابقه يكي از باشگاه‌هاي كشور ما با باشگاهي ديگر در قطر، ناگهان پرچم تروريست‌هاي قطري مهاجم به سوريه توسط يكي از تماشاگران بالا برده مي‌شود و كارگردان از قبل هماهنگ شده تلويزيون قطر آن را در كادر قرار مي‌دهد!! و در حين پخش زنده مسابقه از سيماي كشورمان نيز پخش مي‌گردد! اقدامي سياسي نيست!! و فدراسيون فوتبال كشورمان نيز چكار دارد كه اعتراض كند؟! چرا سري كه براي اين رفتارهاي دوگانه درد نمي‌كند ، دستمال بسته شود؟!
اين موارد نمونه‌هاي محدودي است براي تاكيد بر يك امر مهم كه با درك صحيح فرهنگي، فرصت‌هاي طلايي ورزشي كشورمان را دريابيم. رسانه ملي بيشترين مسئوليت را براي مطالبه برعهده دارد كافي است به عنوان يك نهاد بزرگ و مهم زير نظر مقام معظم رهبري، حداقل، مطالبات رهبري نظام از حوزه ورزش را كه آماده و در دسترس و شفاف و روشن است در دستور كار خود قرار دهد و مرحله به مرحله تبيين، تعقيب و تحقق آن را پيگيري كند.تحليل محتواي سه برنامه مهم ورزشي شبكه‌هاي يك، دو، سه سيما در سال 91 كه توسط يك گروه پژوهشگر دانشگاهي انجام شد نشان مي‌دهد كه در 90% مدت برنامه‌هاي تحليل شده نسبت به مطالبات مقام معظم رهبري از حوزه ورزش غفلت شده است.در پايان اين يادداشت نظر وزير محترم ورزش و جوانان را به فرازهايي از سخنان حضرت آيت‌الله جوادي آملي كه در مهرماه سال 92 در ديدار سرپرست وقت آن وزارت بيان فرمودند جلب مي‌كنم:
«الان فيفا دارد مي‌گرداند!... ما اگر نتوانيم جهان را اصلاح كنيم لااقل به رنگ آنها در نياييم. نگوييم خواهي نشوي رسوا همرنگ جماعت شو! بگوييم خواهي نشوي رسوا همرنگ حقيقت شو... اگر قرار است انسان به همراه اينها حركت كند اين كار بسيار تلخي است! ما حرف‌مان مشخص است كه كجا مي‌خواهيم برويم؟ از كجا مي‌خواهيم شروع كنيم؟ برنامه كوتاه مدت، ميان مدت و دراز مدت ما هم مشخص است. اين را طرح كنيم اگر پذيرفتند مي‌پذيرند، اگر نپذيرفتند ما كار ديگر بايد انجام دهيم.ما اگر بخواهيم جوان و ورزش را هدايت كنيم راه دارد. حالا اگر نتوانستيم دنيا را عوض كنيم، يك قاره را عوض كنيم، محدوده خودمان را مي‌توانيم عوض كنيم.»
پي‌نوشت:
1- مقام معظم رهبري: همرنگ شدن با فرهنگ رايج در ورزش جهاني هنر نيست. 30/10/81
شروین طاهری ستون سرمقاله روزنامه وطن امروز را به مطلبی با عنوان«آمریکابا داعش چه نقشه‌ای می‌کشد؟»اختصاص داد که در زیر میخوانید:
سه‌شنبه هفته پیش، روز دهم ژوئن 2014 منطقه ما شاهد دو رخداد مهم بود. رخداد اول حمله داعش به شهر موصل در استان نینوای عراق و سپس سرازیر شدن سیل تکفیری‌ها به سراسر استان‌های نینوا، دهوک، صلاح‌الدین، الانبار و دیاله و حتی شمال بغداد بود؛ همه استان‌های نیمه شمالی کشور جز اقلیم کردستان. حمله سبعانه‌ای که همپای هجوم قوم مغول در تاریخ تمدن بشر به ثبت رسید. رخداد دوم اما مثل اولی در بوق و کرنای رسانه‌های زنجیره‌ای جهان سلطه (بی‌بی‌سی، سی‌ان‌ان، فرانس 24، اسکای نیوز، العربیه، الجزیره و...) سر و صدا به پا نکرد، حتی در حد یک اتفاق دیپلماتیک ساده و سطح پایین. دهم ژوئن، سامانتا پاور، سفیر کاخ سفید در سازمان ملل سفر خود به اردن و ترکیه برای دیدار با عالی‌ترین رهبران این دو متحد آمریکا در غائله‌های تروریستی شام و بین‌النهرین را آغاز کرد. سفری که به‌زعم سرویس‌های اطلاعاتی کشورهای رقیب آمریکا، رمز عملیات اخیر داعش در عراق محسوب می‌شد. این دستیار سابق رئیس‌جمهور آمریکا در امور چندگانه سیاست خارجی و حقوق بشر و مشاور و همدم همیشگی اوباما در کاخ سفید که ظاهرا ترجیع‌بند صلح و حقوق بشر از زبانش نمی‌افتد، کسی نیست جز همان «عفریته جنگ‌طلب» که نظریه‌پرداز اصلی حمله ناتو و آمریکا به لیبی بود و سال گذشته نیز در شورای امنیت سازمان ملل شب و روز بر کوس جنگ در سوریه می‌کوبید.
او همانند اوباما، بهترین انتخاب حکومت سایه صهیونیستی آمریکا برای پنهان کردن اهداف ضدبشری پشت ظاهری معصومانه است. سه‌شنبه پیش، هواپیمای سامانتا پاور تقریبا همان زمانی در فرودگاه امان نشست که کاروان کفتارهای تکفیری در دشت‌های شمال عراق به سمت موصل به حرکت در آمده بودند. این زن سرخ‌موی ایرلندی‌تبار در سفر 4 روزه‌اش ابتدا به دیدار عبدالله دوم و رئیس دادگاه سلطنتی اردن رفت و بعد به آنکارا پرید تا دیدارهایی جداگانه‌ای با عبدالله گل رئیس‌جمهور ترکیه و نخست‌وزیر اردوغان داشته باشد. او ماموریت داشت به رهبران عالی اردن و ترکیه که مدت‌هاست آمریکا و ناتو را در تدارک و تجهیز گروه‌های شبه‌نظامی فعال در منطقه یاری می‌رسانند، اطمینان دهد سگ هار داعش، پاچه همسایگان عراق و سوریه را نخواهد گرفت. «عفریته جنگ‌طلب» کاخ سفید به عبدالله تضمین داد بر خلاف شایعات موجود هدف بعدی داعش در منطقه حمله به اردن برای فرو‌ریختن آخرین حکومت مرکزی نسبتا باثبات عرب نخواهد بود و همچنین در آنکارا از سران ترکیه به خاطر نقش بی‌شائبه‌شان در حمایت لجستیکی و تدارک و آموزش ده‌ها هزار شبه‌نظامی داعش تشکر کرد و گفت به هیچ وجه نگران جان 15 دیپلمات کنسولگری ترکیه در موصل و خانواده‌هایشان و همچنین 20 عضو نیروی ویژه و 42 راننده ترانزیت ترک که به دست داعش اسیر شده‌اند، نباشند.
او همچنین از گل و اردوغان خواست به هشدارهای سری همسایگانشان (شاید ایران و شاید هم روسیه) که تجزیه ترکیه را گام بعدی ناامن‌سازی منطقه در طرح اساسا اسرائیلی و کلی‌تر تجزیه خاورمیانه بزرگ می‌دانند، گوش ندهند. با این همه از شواهد پیداست رئیس‌جمهور و نخست‌وزیر ترکیه برآشفته بوده‌اند که چه چیزی باعث شده آمریکا به جای دادن مزد آنکارا به‌خاطر پروراندن لشکر بین‌المللی مزدوران تکفیری، توسط داعش از ترکیه گروگان (یا حق‌السکوت سیاسی) بگیرد؟البته سران امان و آنکارا همگی از نقشه راهی که سامانتا پاور همیشه و همه جا در کیف دستی‌اش دارد آگاه بوده و هستند چرا که هیچ یک از متحدان واشنگتن نیست که نداند او یک دموکرات نومحافظه‌کار است و حلقه وصل «کابینه اضطراری دائمی ایالات متحده» یا همان دولت سایه - به‌سرکردگی گماشتگان خاندان راکفلر مثل دونالد رامسفلد است- با دولت فعلی اوباما. «کابینه اضطراری دائمی ایالات متحده» یک افسانه نیست بلکه حلقه‌ای است میان نهاد حاکمیت پنهان صهیونیسم و دولت‌های گذرای دموکرات و جمهوریخواه که قدمتش دست کم به آغاز جنگ سرد می‌رسد اما در زمان ریگان و در اوج تهدید‌های اتمی و فضایی شوروی، با فشار روتشیلد‌ها و راکفلرها توسط حکمی فوق‌سری از سوی رئیس‌جمهور وقت ایالات متحده رسمیت پیدا کرد. کار این دولت سایه پیش بردن جنگ‌های حساس و حیاتی برای سرنوشت آمریکا، خارج از روند پردردسر بروکراتیک است که بعد از افشاگری‌های ویکی لیکس از سال 2010 به این سو دیگر چندان رازآلود هم به نظر نمی‌رسد.
اما نقشه مورد علاقه خانم پاور منطبق بر همان نقشه «خاورمیانه بزرگ» است که توسط یک نظامی نزدیک به جمهوریخواهان در دوران بوش(2006) طرح و به رامسفلد و دیگر سران «کابینه اضطراری دائمی ایالات متحده» ارائه شده بود. سرهنگ رالف پیترز در سال 2006 در مقاله مفصل «مرزهای خونین: یک خاورمیانه بهتر چگونه به نظر می‌رسد» که در نشریه «نیروهای مسلح» آمریکا به چاپ رسید، از دیدگاه ستاد فرماندهی ایالات متحده نقشه‌ای از یک خاورمیانه تجزیه‌شده به دولت‌های کوچک‌تر و ضعیف‌تر منطقه‌ای (از افغانستان و آسیای میانه تا مراکش و صحرا) طرح کرد که اتفاقا مرزبندی‌هایش بویژه درباره شام، حجاز و بین‌النهرین بسیار نزدیک به نقشه تخیلی جیحون تا یهودیان تندرو بود. حال بزرگترین دولت دست‌نشانده آمریکا یعنی آل‌سعود در حالی وظیفه دارد این نقشه را به وسیله داعش عینیت بخشد که دستورالعمل تجزیه شامل عربستان سعودی هم می‌شود (مقاله «سراب تجزیه خاورمیانه»- «وطن امروز»- شنبه 11 آبان 1392).
نقشه راه دولت اوباما در بین‌النهرین تقسیم عراق به سه منطقه سنی‌نشین (در شمال و غرب)، کرد‌نشین (در شمال و شرق) و شیعه‌نشین( در جنوب) است. با حمله داعش به استان الانبار آمریکایی‌ها این پروسه را آغاز کردند و با شدت گرفتن حملات از هفته گذشته این تهدید با رخنه داعش به استان‌های عمدتا سنی‌نشین شمالی نمایان‌تر شد. دولت اسلامی عراق و شام تحت هدایت ابوبکر البغدادی، گماشته شاهزاده سعودی، عبدالرحمن الفیصل، شکل گرفت. این فیصل برادر بزرگ‌تر وزیر خارجه فعلی سعودی است. آل‌فیصل سرمایه‌گذار اصلی داعش و گرداننده پشت پرده آن در مشاورت با افسران اطلاعاتی ایالات متحده و فرانسه است. طی ماه گذشته این خانواده محموله‌های عظیم سلاح را از کارخانه‌ای اسلحه‌سازی که سعودی‌ها در اوکراین خریداری کرده‌اند تحویل گرفت تا با آن واحدهای جدید داعش را تجهیز کرده و برای حملاتی که اکنون بویژه در عراق شاهدش هستیم، آماده کند.
ترکیه هم نقش خود را در این عملیات تروریستی به عنوان واسطه لجستیکی داعش ایفا می‌کند. ترک‌ها با یک خط آهن اختصاصی سلاح‌ها و تجهیزاتی را که از اوکراین در یکی از فرودگاه‌های نظامی‌شان تخلیه می‌شود به مناطق مرزی با عراق و سوریه می‌رسانند. ابوبکر البغدادی که امروز امیر «داعش» خوانده می‌شود یک تروریست عراقی است که نخستین بار در زمان صدام برای جنگ با حکومت مرکزی عراق به القاعده پیوست. بررسی نقش او از آن دوران تا امروز کاملا آشکار می‌کند که القاعده چگونه به صورت غیر‌مستقیم در جهت اهداف آمریکا در منطقه نقش ایفا می‌کند. پس از اشغال بین‌النهرین توسط آمریکا او در چندین عملیات تروریستی علیه شیعیان و مسیحیان عراق خود را مطرح کرد، از جمله در ماجرای تخریب کلیسای مشهور بغداد. او همچنین نخستین امارت خود‌خوانده تحت حاکمیت القاعده را در عراق در استان الانبار به راه انداخت که دادگاه به‌اصطلاح اسلامی آن حکم به شکنجه و اعدام بسیاری از شهروندان عراقی در ملأعام داد. پس از اینکه سلطه آمریکایی‌ها بر عراق کامل شد و روند بی‌ثبات‌سازی این کشور جای خود را به ایجاد ثبات برای حکومت نظامی اشغالگران داد، وقت بازگشت پل برمر سوم، حاکم نظامی عراق به واشنگتن فرارسید. پس یاغی‌های القاعده، متواری یا دستگیر شدند.
ابوبکر البغدادی در سال 2005 دستگیر شد و تا 2009 در زندان «بکا» بود. در همین فاصله در بیرون زندان با روی کار آمدن اوباما به جای بوش در کاخ سفید، القاعده به نفع دیپلماسی جدید ظاهرا صلح‌آمیز کاخ سفید کم‌کم غروب می‌کرد و در قالب یک گروه ستیزه‌جوی قبیله‌ای تقلیل می‌یافت که چنین عنوانی را برای خود برگزیده بود: «امارت اسلامی عراق!»یک سال پس از رهایی ابوبکر البغدادی از بند، در روز 16 مه 2010 «امارت اسلامی عراق و شام» اعلام موجودیت کرد و خود او در جریان انشعاب از القاعده، امیر داعش نام گرفت. خروج ارتش آمریکا از عراق که با سر و صدای زیاد کاخ سفید صورت گرفت ظاهرا یک پایان‌بندی سینمایی بود بر دوران بوش؛ با شعارهای صلح دوستانه هنرپیشه نقش اول آن، باراک اوباما ولی در حقیقت برای آنکه عرصه برای سگ‌های تازی دست‌آموز سعودی خالی شود و زمینه جنگ نیابتی در منطقه به رهبری پنهان خود اوباما فراهم آید.نظیر حمایت ناتو از شورش شاخه القاعده شمال آفریقا در لیبی علیه قذافی، تشکیل شاخه‌های نظامی اخوان‌المسلمین در برخی کشورهای عربی با الگوهای وهابی و سلفی و تشکیل گروه‌های ستیزه‌جو و تروریست در سوریه تحت عناوین «ارتش آزاد»، «جبهه النصره» و البته داعش که بی‌شک تکامل‌یافته‌ترین «ارتش مزدوری » است که تاکنون آمریکا ساخته است.
«حلقه مفقوده مديريت شهري»عنوانی است که به مطلبی چاپ شده در ستون سرمقاله روزنامه جمهوری اسلامی اختصاص یافت:خطای دید باور نکردنی! (۳ نظر)
مخاطب«خداحافظ بچه» كيست؟ (۲ نظر)
تلفن های ضروری شهرستان زاهدان (۱ نظر)
فروش پسر 5 ساله برای تهیه خانه! (۱ نظر)
