فاجعه منا و کشته و مفقود شدن هزاران نفر مسلمان که از آن بین228 نفر کشته و 246 نفر مفقود  ایرانی در آمار دیده می شود، قلب یک ملت سلحشور و همیشه در صحنه را داغدار و پریشان کرده است و شاید نتوان کسی را یافت که با دیدن این فاجعه، خونابه از چشمانش جاری نشود. سنگینی چنین فاجعه ای از یک طرف و چشم انتظاری خانواده های داخل کشور و بی قراری و سردرگمی خانواد هایی که تشرف به سرزمین منا برده اند و یکی یا چند تن از اعضای خود را یا از دست داده اند و یا مفقود می باشند، مصیبتی عظما رقم زده که بی خیالی و ناتوانی دولت تدبیر و امید نیز در رسیدگی به این امور مزیدی بر این علت شده است.

متاسفانه دوسال تمام بانگ و ژست دیپلمات و کاردان بودن دولت یازدهم گوش همگان را کر کرده است و شوهای سیاسی و دیپلماتیک اعضای دولت از رئیس جمهور گرفته تا وزیر خارجه و اعضای تیم مذاکره کننده کاری که از پیش نبرده هیچ بلکه ذلت و خاری را در میان کشورهای فانتزی نیز برای ایران حاصل کرده است.

روزهای نخست تشکیل دولت یازدهم، رئیس جمهور آنقدر از امریکا به عنوان کدخدا نام برد که برخی باورشان شد که مشکلاتمان تمام خواهد شد، حال آنکه همان جمعیت خوش باور نمی دانستند که این اول راه ضلالت و تحقیر یک ملت انقلاب کرده است.

متاسفانه در گیر و دار رسیدگی به فاجعه منا وزیر به اصطلاح دیپلمات خارجی ما قصد سفر به عربستان می کند ولی در شگفتی تمام از همان وزیر خارجه ای که به محض انتصابش در عربستان از سوی ظریف پیام تبریک می گیرد، عدم اجازه صدور ویزا برای سفر دریافت می کند، تا اینکه با خاری تمام باید منت امیر کویت را بکشند که شاید مجوزی صادر شود و از طرفی هم وزیر بهداشت ما به قصد عربستان پرواز می کند ولی اجازه فرود را تنها در قطر بدست می آورد؟! این چه دستاوردی از دیپلماسی دولت است که یک کشور دست چندمی مثل عربستان با جسارت تمام به خود اجازه عدم صدورمجوز می دهد؟ این آیا همان اعتبار بخشیدن به پاسپورت ایرانی بود که وعده اش را روحانی در بوق و کرنا می کرد؟

مردمی بی گناه به امید دیپلماسی راه انداخته شده دولت یازدهم، بی قرار و چشم انتظار خانواد های خود در این فاجعه هستند و دولت یازدهم خمی بر ابرویش نیفتاده و حتی حاضر نشده از سفر بی دستاورد نیویورک صرف نظر کند و یا حداقل در این سفر با قاطعیت تمام عربستان را محکوم کند  و خون خواه شهدای فاجعه منا شود؟

سوال اینجاست که اولویت کشور چیست و دستاورد آقایان از سفر به نیویورک چه بوده است؟ باز لبخندهای ذلیلانه در برابر دشمن جانی، باز مصافحه های بی غیرتی، باز دست دادن های خیالاتی و... اینها دیپلماسی ذلیلانه است نه قدرتمندانه و با تدبیر!

به جای اینکه رئیس جمهور هنگام سخنرانی نماینده عربستان به نشانه اعتراض از صحن عمومی خارج شوند، نشسته اند و توهین های این عرب وهابی را گوش فرا می دهند و شاید هم اندکی لبخند بر لبانشان جاری می شود که این هم از به خاطر تنش زدایی، طبیعی به نظر می آید.

اوباما چه وقیحانه گفته است که شغل و نان و آبتان در دست ماست!! چرا باید همه امید این دولت به دستان امریکای جانی باشد که حال اینگونه این ملعون در صحن عمومی سازمان ملل فریاد بزند که "مرگ بر امریکا برای ایرانی ها شغل نمی آورد"

خانواده ها منتظر یک اقدام هستند و دولت تدبیر و امید باید یا صراحتاً اعلام کند که از توانش خارج است یا دست از این شوهای سیاسی عوام فریبانه بردارد که امروز وقت عمل است و همه منتظر دستاوردهای دوساله لبخند و تسامح شما به دنیای خصم اند؟